Վաղը կուշանա, մա'մ,
երջանկությունս կարճ կերկարի,
հույսի թարթիչներս կարցունքոտվեն
և լուսանկարում ես կժպտամ,
վարդեր կհոսեն երկնքից,
հիշողությանս բույրը կթափառի դանդաղ,
կարոտը կանշնչանա շուրթերիս,
բայց նա երբեք չի գա.....
ու լուսանցքում կավելանա էլի մեկ օր,
նա ուրիշ էր, նա իմն էր, մա'մ,
նա այնքա~ն հարկավոր էր ինձ այսօր....

Մանկությունը իմ լամպոտ օրերի
դեմքը նկարեց ճակատիդ վրա,
սոված սիրտը քո տվեց ինչ կուզեի, ինչը չէր կարող,
ե'վ ձեռքերիդ մեջ մրսեց գոլորշին առանց երազի,
ե'վ գիշերները աղոտ հեքիաթի սկիզբը եղան,
ե'վ աչքերը իմ արև փնտրեցին, ձյունոտ մի արև,
որ քեզ նայելիս ես փոքրիկ մնամ
և ետ նայելիս սրբեմ արցունքս քո հոգնած դեմքից,
ե'վ ինձ մոռացած ես քայլեմ, հայրի'կ,
և' հիշեմ միայն փոշոտ աստղերը իմ պատուհանի,
օդում թափառող մոմերի բույրը,
որ փնտրում է ինձ
կմաշվեն դանդ~աղ,
կջնջվեն հայրի'կ,
երկնագույն կյանքիդ մայրամուտներից….

Գարունը երազեց փաթիլներ,
երբ աստղերը թրջվում էին մայթերին,
երբ շունչս երկարում էր սրտից դուրս,
և' սիրտս գժվում էր կրծքիդ տակ,
ես մեղքի աղոթքն էի շուրթերիդ,
և աղոթքի մեղքը միակ:
Գարունը իմ շշուկը չլսեց,
և' երկինքը սառեց ափիդ մեջ,
և' ատեց գարունն էլ երկնքին
ու երբե'ք, երբե'ք չիմացավ,
որ ես էի քո արցունքը վերջին:

Սիրտս կլինի, քանի սիրտը քո
մի բուռ արև է փաթիլում մարող,
քանի հետքը իմ շոյում է անզուսպ
թարթիչներդ տաք,
եվ երկնքի տակ հոգիները մեր
հին կյանքն են ուզում,
չհասած ձեռքը, քանի ներկում է օրերը մենակ:
Կեղծ ժպիտները , քանի չեն փոխվել
մի անկեղծ լացի,
սիրտս կլինի թռչող հույսի մեջ,
կարմիր աստղերում ,
և քո անունը լոկ կլինեմ ես
երկնքից վերև բուրող թերթերում:

***

Ինչ կամենաս փշրի'ր,միայն սիրտս թո'ղ,
Որ կիսատ սրտով էլի քեզ սիրեմ,
Որ դառնամ երազային այգաբացի շող,
Ու աչքերիս լույսը աչքերիդ նվիրեմ:
Քաղցր ծիծաղդ լացիս սովորեցի խառնել,
Լքված պահերիս ացունքոտ լուռ ժպտալ,
Առանց քեզ վեհ բարձունքներին էլ հասնել
Եվ կարոտատենչ ձայնով քո անունը տալ:

Գարունը կգա, երբ գարուն բերես
Ձյունե թևերիս երկնքից պոկված,
Թոշնած շուրթերիս կաթիլներ ցողես
Լուրթ ներշնչանքի գույներով լցված:
Գարուն կգա, երբ գարուն բերես
Լուսյնակ աչքերիս հույով արբեցած,
Քնքուշ ձեռքերիս համբույրներ թողնես
Ձմռան երազից մեղմիկ արթնացած:
Գարունը կգա, երբ գարուն բերես
Փակ պատուհանիս բացված ճեղքերին,
Դյութական շունչը զեփյուռով ցրնես
Ու գորովդ շռայլես իմ ոսկե վարսերին:
Գարունը կգա, երբ դու հայտնվես
Աշնանն ընդհատված իմ ուղեծրում,
Երբ վերջալույսին գարուն ավետես
Ձնծաղիկ դարձած սրտիս թերթերում: