ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾՈՒՄ ԵՆ ՈՒՍԱՆՈՂՆԵՐԸ
Ձեզ ենք ներկայացնում ՀՊՄՀ Գեղարվեստական կրթության ֆակուլտետի
երաժշտական կրթություն բաժնի 1-ին կուրսի ուսանողուհի Լիլիթ Ավագյանի և կերպարվեստ և գծագրություն II կուրսի ուսանողուհի Էվելինա Միրզոյանի
բանաստեղծությունները:
Լիլիթ Ավագյան
ԻՄ ՀԱՅԱՍՏԱՆ
Նոյ Նահապետի ոտնահետքերը
Կան հողիդ վրա, իմ վե՛հ Հայաստան,
Ծիածաններդ կամար են կապել
Լեռներիդ վրա, իմ սե՛գ Հայաստան,
Քո ամեն օրը պայքար է դառնում
Պայքարող հոգի, խրո՛խտ Հայաստան,
Ու պատմությունդ արյամբ է գրված
Վրեժի ծարավ, կարո՛տ Հայաստան:
Առաջին անգամ հայկյան աղեղը
Այստեղ է պրկվել, իմ հի՛ն Հայաստան,
Մեր Սասնա Դավթի ուժ`Թուր-Կեծակին
Հողդ է պաշտպանել, իմ քա՛ջ Հայաստան,
Հզոր Վարդանի բազուկներն ահա
Այստեղ են կռվել, իմ լո՛ւյս Հայաստան,
Եվ սուրբ մայրերիդ աղոթքներն ահա
Այստեղ են հնչել, իմ լո՛ւյս Հայաստան:
Մեր լույս Մաշտոցը այստեղ է ծնվել,
Այստեղ է կռվել քաջ Տիգրան Մեծը,
Ու Կոմիտասը այստեղ է երգել
Մեր շինականի երգ «հորովելը»:
Սուրբ Նարեկացին այստեղ է գրել
Հայի սրբություն` բուժիչ «Նարեկը»,
Ու մեծ Սարյանը այստեղ է վրձնել
Հայ բնաշխարհի չքնաղ պատկերը:
Հզոր ես, ա՛զգ իմ, վեհ, բազմադարյան,
Երգում եմ երգդ, երկի՛ր նաիրյան,
Փառաբանում եմ պատմությունդ հար,
Դու ի՛մ բնօրրան, ի՛մ ծննդավայր :
Թող որ անցյալդ արդեն հուշ դառնա,
Ու ապագադ դու միշտ վառ մնա,
Թող արյան համը, հեղդ մոռանա
Ու դարեր ի վեր միշտ կանգուն մնա:
Դու անշեջ կրակ ամեն հայ տան,
Մեր ապագայի մեծ հույս`Հայաստա՛ն:
Դու սրբությունն ես, լույսն ես մեր կյանքի,
Երկի՛ր Նաիրյան, մեր սո՛ւրբ Հայաստան:
Էվելինա Միրզոյան
ԳԻՇԵՐ
Գիշերը կիսվել,երկու կես դարձել
Իմ սիրտը նորից գիշեր է դարձել,
Մի սիրտ ու հոգի դարձել կրկնակի
Ծնունդ է առել,մտքումս թառել:
Կոպերիս տակ աստղեր են բուսնել,
Անբաժան դարձել ու ինձ խենթացրել,
Մենավոր սիրտս գիշերով տարվել,
Միայնակ լուսնին է հյուրընկալվել:
Աշխարհը լռել,իրեն մոռացել,
Իմ հոգին նորից աշխարհ է դարձել,
Գաղտագոզի հոգուս մեջ շրջես,
Անծայրածիր հանգրվան կգտնես:
ԱՐԵՎ
Գարնանային բուրմունքով պատվել,
Արևից զատվել, կամ էլ ջերմացել,
Լաչառ անձրևից արդեն ժանգոտվել,
Չարացած բնությունից եմ նեղացել:
Անբեմ կանգնել եմ հոծ ամբոխիի մեջ,
Քարոզչի դերն եմ ստանձել ես ցմահ,
Երկար ու բարակ ճառում եմ անվերջ,
Հուզված բզկթում լուսարար մտքեր:
Մանկության հոգիս դեռ չի էլ փոխվել,
Առաջ շարժվելով’ մատչելի դարձել,
Կարկատան եղած խոսքերս մոլոր
Հին ու վաղեմի զորեղ ուժ ստացել:
Ահա կանգնել եմ բաց երկնքի տակ,
Փորձում եմ կորզել մի փոքր արև.
Արևը կարծես նահատակ դարձել
Իր ջերմ շողերից զուրկ է ինձ թողել
Վիճարկություն է բնությունն սկսում,
Արևն իմ սրտում ստվեր է գցում,
Հիվանդագին սիրտն իմ համառ է դարձել,
Արևն իրենից էլ չի անջատում:
Դե՛, շողա՛ արև, արձագանքի՛ր վեհ,
Կարողությունդ սփռի՛ր անվեհեր,
Իմ միտքը մաշվեց քեզ ցանկանալով.
Նոր խոսքս լսի՛ր, անսուրբ մի՛ լինիր:
* * *
Մտադրություն էլ չունեմ անգամ
Քո կնճիռ հոգին գողանալու,
Այնինչ սերը սրտից զատել
ԵՎ աղբարկղն եմ ես այն նետել:
Մտադրություն չունեմ խելքս գցել
ՈՒ քո թշվառ անձի համար
Սիրո ծովում ես խորտակվեմ,
Այնինչ սիրտս հոգուց տարանջատել
Քո սրտում ես գերի եմ այնտեղ թողել:
Սիրտս բա’ց թող,թող որ ճախրի,
Իմ արևը պինդ շղթայված
Կապանքներից դու արձակի’ր,
Այն թռչել է ուզում,դու հասկացի’ր:
Ես չեմ ուզում անգամ տեսնել
Արևածագն ոնց է բացվում քո կողքին?,
Մտադրություն չունեմ կողքիդ լինել
Մայրամուտի շունչը զգալ միասին…
http://gegharvest.wordpress.com/ կայքից
| 
