Ձեզ ենք ներկայացնում ՀՊՄՀ Գեղարվեստական կրթության ֆակուլտետի երաժշտական կրթություն բաժնի 1-ին կուրսի ուսանողուհի Լիլիթ Ավագյանի և կերպարվեստ և գծագրություն II կուրսի ուսանողուհի Էվելինա Միրզոյանի բանաստեղծությունները:

Լիլիթ Ավագյան

ԻՄ ՀԱՅԱՍՏԱՆ

Նոյ Նահապետի ոտնահետքերը

Կան հողիդ վրա, իմ վե՛հ Հայաստան,

Ծիածաններդ կամար են կապել

Լեռներիդ վրա, իմ սե՛գ Հայաստան,

Քո ամեն օրը պայքար է դառնում

Պայքարող հոգի, խրո՛խտ Հայաստան,

Ու պատմությունդ արյամբ է գրված

Վրեժի ծարավ, կարո՛տ Հայաստան:

Առաջին անգամ հայկյան աղեղը

Այստեղ է պրկվել, իմ հի՛ն Հայաստան,

Մեր Սասնա Դավթի ուժ`Թուր-Կեծակին

Հողդ է պաշտպանել, իմ քա՛ջ Հայաստան,

Հզոր Վարդանի բազուկներն ահա

Այստեղ են կռվել, իմ լո՛ւյս Հայաստան,

Եվ սուրբ մայրերիդ աղոթքներն ահա

Այստեղ են հնչել, իմ լո՛ւյս Հայաստան:

Մեր լույս Մաշտոցը այստեղ է ծնվել,

Այստեղ է կռվել քաջ Տիգրան Մեծը,

Ու Կոմիտասը այստեղ է երգել

Մեր շինականի երգ «հորովելը»:

Սուրբ Նարեկացին այստեղ է գրել

Հայի սրբություն` բուժիչ «Նարեկը»,

Ու մեծ Սարյանը այստեղ է վրձնել

Հայ բնաշխարհի չքնաղ պատկերը:

Հզոր ես, ա՛զգ իմ, վեհ, բազմադարյան,

Երգում եմ երգդ, երկի՛ր նաիրյան,

Փառաբանում եմ պատմությունդ հար,

Դու ի՛մ բնօրրան, ի՛մ ծննդավայր :

Թող որ անցյալդ արդեն հուշ դառնա,

Ու ապագադ դու միշտ վառ մնա,

Թող արյան համը, հեղդ մոռանա

Ու դարեր ի վեր միշտ կանգուն մնա:

Դու անշեջ կրակ ամեն հայ տան,

Մեր ապագայի մեծ հույս`Հայաստա՛ն:

Դու սրբությունն ես, լույսն ես մեր կյանքի,

Երկի՛ր Նաիրյան, մեր սո՛ւրբ Հայաստան:

Էվելինա Միրզոյան

ԳԻՇԵՐ

Գիշերը կիսվել,երկու կես դարձել

Իմ սիրտը նորից գիշեր է դարձել,

Մի սիրտ ու հոգի դարձել կրկնակի

Ծնունդ է առել,մտքումս թառել:

Կոպերիս տակ աստղեր են բուսնել,

Անբաժան դարձել ու ինձ խենթացրել,

Մենավոր սիրտս գիշերով տարվել,

Միայնակ լուսնին է հյուրընկալվել:

Աշխարհը լռել,իրեն մոռացել,

Իմ հոգին նորից աշխարհ է դարձել,

Գաղտագոզի հոգուս մեջ շրջես,

Անծայրածիր հանգրվան կգտնես:

ԱՐԵՎ

Գարնանային բուրմունքով պատվել,

Արևից զատվել, կամ էլ ջերմացել,

Լաչառ անձրևից արդեն ժանգոտվել,

Չարացած բնությունից եմ նեղացել:

Անբեմ կանգնել եմ հոծ ամբոխիի մեջ,

Քարոզչի դերն եմ ստանձել ես ցմահ,

Երկար ու բարակ ճառում եմ անվերջ,

Հուզված բզկթում լուսարար մտքեր:

Մանկության հոգիս դեռ չի էլ փոխվել,

Առաջ շարժվելով’ մատչելի դարձել,

Կարկատան եղած խոսքերս մոլոր

Հին ու վաղեմի զորեղ ուժ ստացել:

Ահա կանգնել եմ բաց երկնքի տակ,

Փորձում եմ կորզել մի փոքր արև.

Արևը կարծես նահատակ դարձել

Իր ջերմ շողերից զուրկ է ինձ թողել

Վիճարկություն է բնությունն սկսում,

Արևն իմ սրտում ստվեր է գցում,

Հիվանդագին սիրտն իմ համառ է դարձել,

Արևն իրենից էլ չի անջատում:

Դե՛, շողա՛ արև, արձագանքի՛ր վեհ,

Կարողությունդ սփռի՛ր անվեհեր,

Իմ միտքը մաշվեց քեզ ցանկանալով.

Նոր խոսքս լսի՛ր, անսուրբ մի՛ լինիր:

* * *

Մտադրություն էլ չունեմ անգամ

Քո կնճիռ հոգին գողանալու,

Այնինչ սերը սրտից զատել

ԵՎ աղբարկղն եմ ես այն նետել:

Մտադրություն չունեմ խելքս գցել

ՈՒ քո թշվառ անձի համար

Սիրո ծովում ես խորտակվեմ,

Այնինչ սիրտս հոգուց տարանջատել

Քո սրտում ես գերի եմ այնտեղ թողել:

Սիրտս բա’ց թող,թող որ ճախրի,

Իմ արևը պինդ շղթայված

Կապանքներից դու արձակի’ր,

Այն թռչել է ուզում,դու հասկացի’ր:

Ես չեմ ուզում անգամ տեսնել

Արևածագն ոնց է բացվում քո կողքին?,

Մտադրություն չունեմ կողքիդ լինել

Մայրամուտի շունչը զգալ միասին…

http://gegharvest.wordpress.com/ կայքից