Ռեգինա Ճաղարյան

                                                                             ՀՊՄՀ մագիստրոս

ՎԵՐՋԻՆ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ...
/պատմվածք/

Քաղաքից ոչ հեռու, մի մռայլ ավանում, կեսգիշերն անց, երբ բոլորը քնած էին, երբ միակ վկան լուսինն էր սենյակում լռության մեջ նստած են նրանք: Լռությունն այդ թվում է երբեք չի ընդհատվի, բայց հանկարծ այն ընդհատեց տղամարդը: Տղամարդը մոտ 30 տարեկան էր, ոչ այդքան բարձրահասակ, մի փոքր գեր, նրա աչքերը բաց շականակագույն են, առաջին հայացքից սովորական թվացող այդ աչքերի խորքում մի արտասովոր ներաշխարհ է թաքնված, խարտյաշ, մի փոքր թափթփված մազերով, որը բնութագրում է նաև իր թափթփված կյանքը: Հայի դիմագծեր չուներ, չնայած, որ պապերն Համշենից էին:
Տղամարդն այդ արտասովոր մադ է, երբեք չես կարող գուշակել նրա հաջորդ քայլը: Նա տարբերվում է մյուսներից իր սառնությամբ, իր անսովոր քալերով, բայց միևնույն ժամանակ մեծ սրտի տեր է: Ունի խիղճ, նրան մի փոքր քաջություն էր պակասում լիարժեք երջանիկլինելու համար...
- Чего налить ? – մոտենալով սեղանին, որի վրա խմիչքի տեսականի է դրված հարցրեց նա:
- Ոչինչ:
- Я тебя спрашиваю чего будешь пить! – ձայնը մի փոքր բարձրացնելով նայեց իր առջև նստած կնոջը:
- Ոչինչ:
Այդ պահին տղամարդու նյարդերը տեղիք տվեցին, նա շամպանով լի գավաթը խփեց պատին: Այդ ակնթարթը զարհուրելի էր, գետնի վրա ապակու մանր փշուրներն էին, իսկ պատն ներծծվեց շամպայնով: Կարծես նա շամպայնի գավաթը չէր կոտրել, այլ մի գավաթ, որի մեջ սեր կա, տառապանք, ցավ, ատելություն, չարդարացված հույսեր, մի ողջ կյանք: Մի կյանք, որը լցվել է ցավով:
- Чего тебе надо от меня, зачем мучаешь? – գլուխը կախ, հայացքы սևեռած հատակին, ցածր ձայնով դիմեց կնոջը:

… Լռություն էր սենյակում:
Կինը մտքերով գնաց դեպի անցյալ, այնտեղ որտեղ նրանք երջանիկ էին:
Սենյակում բարձր երաժշտություն էր, այն ողողված էր սիրով, նրանք երկուսով էին ու երջանիկ:
Նա մոտեցավ ու գրկեց կնոջը, համբուրեց ճակատը, սովորության համձայն, այնուհետև նստեց, բռնեց ձեռքը նստեցրեց ոտքերին, սեղմեց կրծքին և ասաց.
- Каждый любит по своему.
- Իսկ դու ինձ սիրում ես, - կինը թաղծոտ ձայնով դիմեց տղամարդուն:
- ты для меня все, но я... ты же знаешь что я не могу любит так как ты хочешь.
- Ես շատ բան չեմ ուզում, արի ամուսնանաք,- փարվելով տղամարդուն խնդրեց կինը:
- Не шути так, семью не создаются ради прикола, - քմահաճ ձայնով պատասխանեց տղամարդը:
- Я хочу рискнуть, - կինը նվաղուն ձայնով պատասխանեց տղամարդուն:
- Ты правду хочеш етого, - զարմացած հարցրեց տղամարդը:
- Այո,- լսվեց կնոջ պատասխանը:
- Несмотря на то какой жизнью я живу.
- Այո:- Կնոջ այո-ն լսելով տղամարդը քաշեց նրա ձեռքից, կանգնեցեց իր առջև, ձեռքում վերցրեց մի կույր դանակ, ձեռքի մեջ առավ կնոջ ճակատային մազափունջը, դաժանաբար սկսեց կտրել: Անբացատրելի ցավոտ էր, կնոջ արցունքները հոսում էին, նա ցավից գոռում էր:
Տղամարդն անտարբեր կնոջ տանջանքին ասաց.
- Со мной будет не легко, тебя ждет такая жизнь. Муки, страдания и любовь.
- Я согласна, если это цена, то заплачу не моргая глаза ,- ասաց կինը:
Տղամարդը կտրած մազափունջը պարզեց կնոջն ու պահանջեց ամուսնական մատանու նման փաթաթել մատնեմատին.
- У старых Осетох был обичи: чтобе доказать любовь, свадебная церемония состояла из волос девушки, которая девушка надывает на палец мужчине место кольца.
- Հիմա ի՞նչ, - շփոթահար հարցրեց կինը տղամարդուն:
- Теперь ты моя жена, девочка моя.
- Սիրում եմ, - գրկելով տղամարդուն շշնջաց կինը:
Հիշողություն… որը երբեք չէին կարող գողանալ կնոջից: Հիշողություն, որը նրա սիրո միակ վկան էր:

- Ասացի’ չէ, ոչինչ չեմ ուզում,- մի պահ լռեցին երկուսն էլ, նայեցին միմյանց աչքերի մեջ, հայացքներն սկսեցին խոսել իրենց փոխարեն: Լռություը ընդհատեց կինը` հյացքը հեռացնելով տղամարդուց: - Ուզում եմ, թույն եմ ուզում, թույն լցրու գավաթիս մեջ, թույն տուր, որ մեռնեմ, թող այլևս չտեսնեմ, այն ինչ տեսել եմ, այն ինչ տեսնում եմ, թող այլևս չզգամ այն, ինչ ապրել եմ, չզգամ այն ինչ զգում եմ հիմա,- գոռում է խելագառի պես, նրա ձայնը ողջ շենքն է լսում: Տղամարդը հանգստացնելու համար մոտեցավ, գրկեց նրան, սեղմեց կրծքին:
- Успокойся, հերիք է,- փորձում էր հանդարտացնել կնոջը: Կրկին լռություն: Կինն ցնցվում է, հոգին մոլեգնել է ինչպես օվկիանոսը, տղամարդը նման է օվկիանոսում լողացող նավակի, որ ուր որ է ծովի հատակը կանցնի: Կինն ուզում է լալ, արցունքները կուտակվել են ներսում, բայց հոգում քարացած ցավը նրան թույլ չի տալիս լացել: - Что ты наделала с нами, девочка моя.
- Դու գիտես չէ, հավատում ես չէ, - անջատված ներկայից, կտրված ամեն ինչից, մոլեռանդ աչքերը սևեռած շարունակեց նա, - скажи, что веришь в мою любовь.
- Любовь? в какую любовь?
- в мою любовь! Да и да я любила, - հաստատակամ, վստահ իր խոսքերի մեջ կրկնում է կինը:

… Տղամարդը հիշում է:
Комната которая была наполнена любовью, комната где были я и она, комната наполнина жизнью. Я подошел к ней обнял, поцеловал в голову, как и обычно делаю. Потом взял за руку, посадил на колени и обнял крепко крепко, как бутно не кому ее не отдам.
- Каждый любит по своему
- Իսկ դու ինձ սիրում ես, - нежным голосом обратилась ко мне.
- Ты для меня все, но я... ты же знаешь что я не могу любит так как ты хочешь.
- Ես շատ բան չեմ ուզում, արի ամուսնանաք,- обняв сказала мне.
- Не шути так, семью не создаются ради прикола, - строгым голосом сказал ей.
- Ես ուզում եմ փորձել, - հանդարտ ասաց կինը.
- Ты правду хочеш етого, - удивился я.
- Այո:
- Несмотря на то какой жизнью я живу.
- Այո:
Ее да удивила меня. Я никогда не мог подумать что она любит. Тут в мыслих была одна мысль женица на ней: вспомнил древний обычай Осетин. Взял нож и стал резыть ее волосы. Она крычала от боли, а я ей в ответ.
- Со мной будет не легко, тебя ждет такая жизнь. Муки, страдания и любовь
- Ես համաձայն եմ, եթե այդ է գինը՝ ես կվճարեմ,- Я попросил ее навязыват на палец вместо кольца собственные волосы.
- У старых Осетах был обичай. чтобе доказать любовь, свадебная церемония состояла из волос девушки, которая девушка навзывает на палец мужчине место кольца. - обясныл ей смысл волос на пальце.
- Հիմա ի՞նչ, - неуверенным голосом спросила она.
- Теперь ты моя жена, девочка моя.
- Սիրում եմ, - обняв меня сказала она .
Этот день я не забуду никогда. В этот день она стала моей.
Мы стали одним. Я и она и ничего больше.

- А теперь, - շփոթված հայացքով հարցը ուղեց կնոջը:
- А теперь, - մի պահ լռեց, չգիտեր ինչ ասել, անսպասելի էր տղամարու հարցը, - а теперь не знаю! – պտտվեց, գնաց դեպի պատուհանը:
- Как...
- Չգիտեմ սիրում եմ թե, - լություն, - թե ատում, - արցունքները խեղդում են կնոջը, հոգին քարացել է, ուզում է գոռալ, բայց ձայնը կորել է, ուզում է հարվածել տղամարդուն, բայց անզոր է` ձեռքերը չեն ենթարկվում իրեն: - Ես ինչպես սիրեմ քեզ, դու ինքդ ասա как я могу любить тебя, մի մարդու ով կործանեց, թե' ինձ, թե' իրեն, ով փշրեց ապագայի հանդեպ ունեցած բոլոր երազանքներս, ով հրեշտակին վեածեց սատանայի: - Եվ կրկին այդ անհասկանալի լռությունը տիրեց սենյակում, կինը կրկին հայտնվեց տղամարդու գրկում, նա իր ողջ ուժով սեղմեց կրծքին կնոջը, այդ կերպ փորձում էր կյանք տալ, ապրելու նոր ուժ տալ: - Սիրում էի, знаешь, любила ведь я тебя, а ты бессовестный, сгубил ты меня, дуру несчастную.
- Хватить, - տղամարդը ձեռքով փակեց կնոջ բերանը և հունից դուրս եկած սկսեց գոռալ, - хватить я сказал, ты никогда не любила, б***ь, ты не знаешь что такое чуство, ты эгоистка !
- Ո'չ, այդպես չէ:
- Если любила, то скажи мне дурра, зачем гуляла с моим другом, чего хотела достич.
- Սեր էի ուզում, - բռնելով նրա դեմքը, նայելով աչքերի մեջ, ահավոր կոպիտ ասաց կինը:
- Любишь или нет, - ընդհատելով կնոջը, բռունցքով հարվածելով պատին նայելով այդ ինքնավստահ, բայց անպաշտպան կնոջը հարցրեց:
- Незнаю...
- Отвечай, да или нет.
- Нет, нет и нет, - կինը երկու հեռացավ տղամարդուց:
- Не играй со мной, ты уже не маленькая, - գրկելով կնոջը ասաց տղամարդը, - скажи не муч нас.
- Չե'մ սիրում, այն պահից, երբ իմացա ամուսնացել ես, երբ քեզ նրա հետ հանդիպեցի սրճարանում...
- Вот дура, у тебя крыша съехала, любишь, или нет.
- А ты, - բարկացած հարցին հարցով պատասխանեց կինը:
- Конечно же да,
- Այդ դեպքում ինչու ամուսնացար, - թախծո հայացքով կինը նայեց նրան:
- Так получилось, и потом ты играла со мной, ты не хотела семьи, тебе не нужна была очаг, ты всегда играла роль сомоуверинной стервы.
- Ինչ, - կինը բարկացած բացեց պայուսակը, այնտեղից հանեց ծխախոտի տուփը, քաշեց մի հատիկ, վառեց այն, նստեց բազմեցին, ոտքը գցեց ոտքին, գլուխը աջ ձախ տանելով խառնեց արեգակի շող հիշեցնող վարսերը: Նրա կապույտ շրջազգեստը ընդգծում էր կանացիությունը, ինքնավստահ կեցվածքը, աչքերի հայացքը, կարծես նրա համար մեկ էր ինչ է կատարվում, և ինչ է լինելու, նա թքած ուներ ողջ աշխարհի վրա, կորցնելու այլևս բան չուներ, ինքն է և իր այդքան չղճիմ կյանքը, որն այս պահին իր համար մի գռոշ չարժե: Նա լավ էր գիտախցում իր առջև ով է կանգնած, լավ գիտեր, որ կարող է մեկ գնդակից մեռնել, նա գիտեր, որ այդ տղամարդու հետ վտանգավոր է խաղալ, բայց չէր ցանականում կորցնել իր ես-ը, սառը հայացքը, մի մուխ արեց և բարձր ձայնոց սկսեց ծիծաղել, - սխալվում ես:
- Ты играла в роль самоуверенной особе, что я... а потом ты играла со мной, ты же гуляла с моим другом, флиртовала с другимы. – հուսահատված, հազիվ լսելի ձայնով կնոջն է դիմում տղամարդը, կարծես սեր է աղերսում:
- Վերջ, բավ է, բավ է ինձ տանջես, - ձեռքը խփելով սեղանին պահանջատիրական ձայնով սկսեց խոսել, - մի տանջիր ինձ, եթե սիրել ես, եթե սիրում ես, եթե ներել ես ապացուցիր:
- Как?
- Բաժանվիր, - հաստատակամ ասաց կինը, - թող նրան:
- Не могу.
- Ինչու, ինչու չես կարող:
- Ты опять играешь.
- Ոչ, - չնայած, որ այդ արտասովոր կինն իսկապես խաղում է, նա անսիրտ արարածի պես փորձում է առանց աչք թարթելու կործանել տղամարդուն: Կարծես հրեշ լինի, թակարդ է լարում:
- Нет, моя принцесса ты опять играешь, ты решила сгубить меня,
- Нет,- կինը փարվում է տղամարդուն, - любила и люблю.
- Докажи свою верность.
- Но как.
- Будем встречаться тайком пока, я не пойму, что ты за такое сушество, чего тебе надо, играешь или любишь!
- Ոչ, - ոչ-ը վերջնական է, կինը որոշել է և կանգ չի առնի իր մտադրություններում: - Ես քո խաղալիքը չեմ, սա մեր վերջի խոսակցությունն է:
- Ты пойдешь домой, а я... да и не важно я куда, - Կինը վերցրեց հեախոսը, պատվիրեց մեքենա: Մինչ մեքենան կգար, նրանք նայում են իրար, երկու տարբեր մարդիկ, տարբեր ցանկություններ, տարբեր ներաշխարհներ, բայց իրար այդքան ձգող: Վախն ու հպարտությունն, այս նրանց ուղեկցում: Մեկը վախենում է կրկին կորցնելուց, իսկ մյուսը` հպարտությունը գերադասում է սեփական երջանկությունից: Հեռախոսի զանգը ընդհատում է նրանց լռությունը: Մեքենան տեղում է: Ողջ ճանապարհին չեն խոսում, երբ հասան քաղաք, նա վարորդին խնդրեց արգելակել: Օդը չէր հերիքում, նրանք խանգարում են իրար: Կինը բավականին հպարտ է, որևէ բան ասելու համար, իսկ տղամարդը բավականին վախկոտ, որևէ բան անելու համար: Նա իջավ ... - до завтра, девочка моя.
- Ո’չ, прощай навсегда.
- Ты знаешь, никогда не надо ставить точку, встав запятую, прошу, - վերջին հույսով տղամարդը աղերսում է կնոջը:
- Прощай навсегда!
Կինը վերջնական մահացու հարվածը հասցրեց տղամարդուն և քայլեց տան ուղղությամբ, իսկ տղամարդը մնաց կանգնած՝ կորցնելով ամեն ինչ:

26/04/2013