Ջերմորեն
շնորհավորում եմ ՀԱՅ ժողովրդին իր ԱՌԱՋԻՆ ՀԱՅՐԵՆԱԿԱՆ ՊԱՏԵՐԱԶՄՈՒՄ, 1918
թվականի մայիսին, Սարդարապատում, Ապարանում, Վանաձորում տարած փայլուն
ՀԱՂԹԱՆԱԿՆԵՐԻ համար և այդ հաղթանակներին եմ ձոնում ՛՛Մեր եռագույնը՛՛
բանաստեղծությունը:
Տիգրան ՊետրոսՅանց
 Նկարը Արթուր Օշականցու
Երբ մեր պապերը քո գույններն ընտրեցին՝
կարմիր, կապուտ ու ծիրանագույն,
Ես դեռ չկայի,
Երբ այդ գույներով առյուծանկար պատկեր
գծեցին պալատի պատին,
Ես դեռ չկայի,
Երբ այդ գույներով եռաշերտ, գունեղ Դրոշ գործեցին՝
Ես դեռ չկայի,
Երբ այդ Դրոշով մարտադաշտ ելան՝
Ես դեռ չկայի:
Ես դեռ չկայի, երբ եռագույնը դարձավ հայի գույն՝
ու եռագույնի կարմիրը հուր-հավերժությունն էր,
ու եռագույնի կապույտը ջուր-բնությունն էր,
ու եռագույնի ծիրանագույնը Ոգի-ցորյանն էր:
Ես դեռ չկայի, երբ եռագույնը Ոգի էր, Ոգի,
Ոգի՝ ապրելու և արարելու,
Ոգի՝ հաղթության,
Ոգի՝ ամենայն հարատևության:
Ես դեռ չկայի, որ եռագույնը երկինք պարզվեց,
ու եղավ Դրոշ պետականության,
ու խորհրդանիշ՝ հայկականության,
ու Դրոշ՝ Հայոց Հանրապետության:
Ես դեռ չկայի, երբ կարմիր նեռը այն դրեց զնդան,
և դատապարտեց լուռ մոռացության,
և այդպես ձգվեց յոթը տասնամյակ...
Ես կայի, կայի, ես արդեն կայի,
երբ վերածնվեց մեր եռագույնը,
երբ այն փողփողաց հայ հոգիներում,
երբ վերածնեց մեր ննջած Ոգին,
երբ մարտի տարավ հայորդիներին,
երբ խոնարհվեց հայորդիների տաք շիրիմներին,
երբ դարձավ, դարձավ հաղթության Դրոշ,
երբ կրկին դարձավ պետական Դրոշ:
Մեր եռագույնը հին է իմ նման ու հազարամյա,
Մեր եռագույնը նոր է իմ նման ու մանկահասակ,
Մեր եռագույնը պիտի փողփողա այս Տիեզերքում,
Մեր եռագույնը՝ մեր հավերժության մշտական Վկա:
04.05.2013
|
