Տիգրան ՊետրոսՅանց

ԵՐԳԴ ԻՆՁ ՉԻ ԳԵՐԻ

                              Չեմ դավաճանի ես իմ Նվարդին…

Ես քո ձայնն եմ լսում, հեռուների փերի,
Քո երգը աղջկական, հոգեթով և դյութիչ,
Ուրիշ մի կյանք լիներ, հեռուների փերի,
Ձեռքերս ոտք արած՝ կգայի գիրկդ խենթ:

Բայց ես ունեմ մի կյանք՝ ուրիշ ոչինչ,
Մի կյանք՝ անունը Հայաստան երկիր,
Ինձ ծառի նման հավերժական սիրով
Պատվաստել են Հայոց քարոտ լեռնաշխարհին:

Եվ լեռնաշխարհում այդ ես արմատներ ունեմ,
Որոնք միլիոն տարի խրված են հողի մեջ,
Հայոց հողը դրախտավայր, արգասաբեր ու սուրբ
Աշխարհ-տիեզերքի պորտն է, սիրտը, հոգին:

Ես քո ձայնն եմ լսում, հեռուների փերի,
Հեռուների փերի, հոգեթով և դյութիչ,
Բայց սերս հասցե ունի՝ Հայաստան երկիր,
Եվ քո երգը, փերի, երգդ ինձ չի գերի…

16.01.2015