Տաթև Ոսկանյան
Մխիթար Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարան

Ճաք

Թե սիրտս մի օր հուզմունքից ճաքի,
Թող պայթի ոչ թե ծերուկ մշակի
Ձեռքին դողացող բաժակի նման,
Այլ ինչպես կարմիր կեղևը նռան:

Թե մի օր հոգնեն ինձ բարև տալուց,
Թող հոգնեն նաև արև թաղելուց,
Թող հրաժարվեն դերեր խաղալուց`
Երկու պինդ ոտքով անվերջ կաղալուց:

Թե մի օր հույսիս պաշարը հատնի,
Թե կյանքն իմ ապրած օրերը վատնի,
Թող սպառվեմ ինչպես բոցը վառոդի,
Այլ ոչ թե մաղած ալյուրը հացի:

…Չէ, ես չեմ հոգնում բառեր մաղելուց,
Այլ բառերի մեջ զուտ մանրանալուց,
Ես վախենում եմ քացախ դառնալուց,
Եվ ոչ թե գինու պես դառնանալուց:

07.06.13

Կասկած

Կապտերակ լույսով օդն է թաթախվել,
Ծանոթ երկյուղ է ինձ պատել նորից`
Անտեսը իմ հին լապտերն է կախել
Մութ պատշգամբի դժգույն ճաղերից:

Հանգած լապտերիս պատրույգը վաղուց,
Հույսով ներծծված, մի կայծ է տենչում,
Կույր անցորդներն էլ` ներշնչված քամուց,
Հրդեհը թողած, իմ մոմն են փչում:

Աննյութ շարժումից` օդի մեջ տարտամ,
Լուրթ երազներիս պարսն է թանձրանում:
Ո՞վ կախեց լապտերն իմ կախարդական,
Կյանքից օտարված այս արվարձանում: