Սերվեն Խաչատրյան
ՀՊՄՀ ուսանող
Կարմիր երեկոն աչքերն է փակում
Ու անխոս տրվում գիշերվա սևին:
Ինչ-որ տեղ բարձին արցունք է կաթում,
Մեկն էլ` ճախրում է երազի թևին:
Ձայներն են լռում, դառնում նոտաներ`
Պատկերված անցած օրվա կտավին,
Միայն հատուկենտ լույսերն են թովում`
Փայլատակելով մթնում տակավին:
Սպասումից մաշված մի թաքուն կարոտ
Պահմտոցի է խաղում լուսնի հետ:
Ժամերն են սահում` մեղմ ու ալարկոտ,
Հերթական օրվա հևքով առհավետ:
Վերցված է Սերվեն Խաչատրյանի ՛՛ֆեյսբուքյան՛՛ էջից
|
