 Անուշ Միքայելյան, ՀՊՄՀ բանասիրական ֆակուլտետ, 4-րդ կուրս
ՆԱՄԱԿ ԶԻՆՎՈՐԻՆ
Բոլորիս համար չկա առավել բարձր և սրբազան պարտականություն, քան հայրենիքի
պաշտպանությունը: Մենք բոլորս երդվյալ զինվորներ ենք այս սուրբ հողի: Եւ ես
վստահ եմ, որ մենք կհաղթենք մեր համբերությամբ և անհողդողդ կամքով: Հիմա
նստած եմ և կարդում եմ, բայց գրքի տողերը չեմ տեսնում, որովհետև աչքերիս առջև
քո պատկերն է հայտնվում: Ճիշտ է, քեզ չեմ ճանաչում, բայց ես քեզ եմ տեսնում և
ուղղում եմ խոսքս, որ այժմ գրում եմ. Ես սիրում եմ քեզ, զինվո'ր, և
հավատում քո արիությանն ու տոկունությանը: Եւ քեզ հավատալով`վստահ եմ, որ դու
ամուր կպահես մեր երկրի սահմանները, դու, որ երդում ես
տալիս. ՛՛Երդվում եմ մինչև արյանս վերջին կաթիլը կռվել և մեռնել
հայրենիքիս համար՛՛, պատվով կկատարես հայրենիքիդ ու հողիդ առջև
պարտքդ: Մենք անծանոթ ենք, բայց ես քեզ իմ եղբայրն եմ համարում, ես քույրդ եմ
հարազատ և հարազատի նման հավատում եմ, որ դու հայրենիքի ազնիվ, ճշմարիտ
պաշտպանն ես:
Իմ զինվո'ր եղբայր, հավատում եմ, որ մեր սահմանները
ամուր են, ամուր են, քանզի կաս դու: Տեսնում եմ քեզ և իմ մեջ էլ է առաջանում
ցանկություն ծառայելու, կանգնելու սահմանին և պաշտպանելու հայրենիքս, չէ որ
զինվոր դառնալը հայի համար առաքելություն է: Տեսնում եմ քեզ, զինվո'ր, երբ
աչքերդ չես թարթում, հսկում ես շրջապատդ. ոչ մի քամի,ոչ մի փոթորիկ չի կարող
ստիպել քեզ թարթել աչքերդ: Եւ ես գլուխս հանգիստ բարձին եմ դնում և չեմ
վախենում, քանի որ վստահ եմ, որ մեր հայրենիքի պաշտշանության դժվարին գործը
հուսալի ձեռքերում է:
Զինվո'ր, ես քո մեջ տեսնում եմ
Երվանդունիներին, ում օրոք Հայաստանի պետականությունը ամուր հիմքերի վրա էր
դրված, քո մեջ տեսնում եմ Արտաշեսին` մեծն Բարեպաշտին, Տիգրան Մեծին` ՛՛արքայից արքա՛՛-ին, Տրդատ Մեծին, ում օրոք մեր երկիրն
ընդունեց քրիստոնեություն, Վռամշապուհին, ում օրոք ստեղծվեցին հայոց գրերը...
Քո մեջ տեսնում եմ Վարդանին` Ավարայրի արծվին, Անդրանիկին, Գևորգ
Չաուշին, Մոնթեին ու Վազգեն Սարգսյանին, որոնք նահատակվածների հերոսական ոգին Հայրենիքի ազատության համար ունեին իրենց սրտում... Ես քո մեջ տեսնում եմ
ինձ, որ կուզեի քո տեղը լինել, և ի վերջո, քո մեջ տեսնում եմ քեզ, քանի որ դու
հաղթանակների զինվորն ես:
Ես շնորհակալ եմ քեզ, եղբայր, սակայն առաջինը շնորհակալ եմ ծնողներիդ, որ քեզ ծնել են, սնել, մեծացրել, և որ դու կաս և այսպիսին ես:
Ես սիրում եմ քեզ, զինվո'ր, քանի որ քո մեջ Վարդանի ոգուց մի կայծ կա, չէ
որ Վարդանանքը դու ես, ես եմ և մենք` մեզանից յուրաքանչյուրս, որ կմաքառենք
հանուն հայրենիքի ազատության և անկախության՛՛:
|
